Voor onze populaire Basics-serie interviewde ik Dana Thomas, auteur van Fashionopolis, Deluxe en Gods and Kings. Door die boeken is ze mijn favoriete modejournalist: van haar heb ik het meest geleerd over de (vaak doortrapte) modewereld. Ze leerde het vak bij The Washington Post en schrijft onder meer voor The New York Times.

De in Parijs woonachtige Amerikaanse werkt ook als correspondent en heeft door de jaren heen talloze interviews met ontwerpers, maar ook met de big shots uit de industrie gevoerd. Als geen andere collega kijkt ze achter de schermen en legt schrijvend bloot wat ze daar aantreft. Alleen al haar in 2007 gepubliceerde Deluxe - How Luxury Lost Its Luster is verplichte kost voor iedereen die wil weten hoe luxemerken zo groot zijn geworden en daarom eigenlijk geen luxemerken meer zijn. Fashionopolis - The price of fast fashion and the future of clothes, draagt ook manieren aan om de smerige modebusiness achter ons te laten zonder het plezier in de mode – een innovatief cultuurgoed – te verliezen.

Wat zou Dana Thomas – modekenner en liefhebber van goede en duurzame kwaliteit – meteen weer kopen als ze ineens naakt op straat stond ​​met slechts een creditcard?

De klassieke Levi's 501, namelijk 'shrink-to-fit'. Perfect met zijn rechte pijp en knoopsluiting, en die stevige spijkerstof vind ik heerlijk. Ik heb de mijne, een blauwe, waarschijnlijk in de jaren tachtig gekocht bij The Gap in Georgetown/Washington D.C.. Met het dragen wordt hij precies op de juiste plekken lichter en zachter. Daarom past hij nu zo goed.

Een wit, biologisch katoenen T-shirt met V-hals van Alabama Chanin: supersimpel en daarom perfect. Het katoen is lekker dik, zacht en netjes genaaid, waardoor het comfortabel draagt ​​en er tegelijkertijd chique uitziet. Ik draag het met jeans, cropped jeans, andere soorten broeken, onder een jasje en soms zelfs om in te slapen.

Een warme, zachte trui van gerecycled kasjmier, van Riley Studio. Hij heeft een eenvoudige, klassieke snit, is stevig en gewoon 'lekker'. De kleur heet 'Cloud', een mengeling van wit en heel lichtgrijs.

Zijden ondergoed - omdat schoonheid en luxe beginnen op de huid. Sabbia Rosa is een klein, mooi boetiekje op ongeveer vijf minuten van mijn appartement in Parijs. Het zit al sinds jaar en dag aan de Rue des Saints-Pères. Eens per jaar loop ik erlangs, ga naar binnen en pak al het moois dat ik in de etalage zie. Ik ben er ooit een keer, op mijn verjaardag in 2000, naar binnen gelopen om mezelf te trakteren. Sindsdien doe ik dat ieder jaar. Laatst heb ik er nog een zwarte zijden pyjama gekocht.

Skippers van Allbirds in donkergrijs. Ik woon in die schoenen. Ze zijn duurzaam en de reclame klopt, het zijn de comfortabelste schoenen die ik heb. Ik draag ze elke dag, als pantoffels, als dagelijkse schoenen, tijdens het fietsen, naar het strand, naar de sportschool. Ze zijn ook ideaal voor op reis, omdat ze de metaaldetectors niet activeren en je er gewoon in en uit kunt glijden. Ze passen overal bij. En in je koffer nemen ze weinig ruimte in, al heb ik ze normaal gesproken aan mijn voeten zitten.

Mijn 'bell-and-gem'-ketting van Merie-Hélène de Taillac. Die heb ik ooit voor Moederdag gekregen, en ik ben er erg aan gehecht. Toen mijn dochter nog als peuter op mijn arm zat, zat ze er altijd aan om de belletjes te laten rinkelen. Ze is inmiddels 20.

De Eau de Pamplemousse Rozenspray van Hermès. Die is fris en sexy. Ik gebruik het elke dag na het douchen, en als ik 's avonds uitga. Áls ik uitga. Omdat het zo mild is, gebruik ik het als lichaamsspray. Ik koop het altijd dutyfree als ik naar het buitenland reis, dan kan ik me er in het vliegtuig na een langeafstandsvlucht mee opfrissen.

De nieuwste versie, Pro, met enorm veel opslagruimte voor muziek en foto's. Bespaar nooit op je mobiele telefoon! Mijn telefoon (en computer) blijven me maar vertellen dat ik niet genoeg geheugen heb en ik wil niet steeds van alles hoeven wissen.

Een gevlochten Fedora van papier. Omdat ik mijn gezicht altijd tegen de zon moet beschermen. Je weet al waarom: huidveroudering, huidkanker, schade door de zon. Ik heb dat in de jaren zeventig als kind al van mijn vader geleerd: altijd zonnebrandcrème, altijd hoed. Altijd.

Ha, zo zie ik je beter!