De debuutcollectie van Mulier houdt het intellectuele eigendom van Alaïa in ere. De elegante hooded fashion van begin jaren tachtig is terug, net als de catsuits en superstrakke jurken. Dat is het mooie aan deze collectie, die zich vooral richt op het werk tussen midden jaren tachtig en midden jaren negentig. Alles wat we leuk vonden aan de ‘kleine prins’, zoals Alaïa vanwege zijn 1.56 m genoemd werd, komt terug en het is precies wat we nu aan willen. Want het lukt Mulier toch om – hoewel trouw aan het archief – iets nieuws neer te zetten. ‘Ineens zie ik de tule jurk waar ik overal naar op zoek was!’ schreef mijn vriendin en Zuid-Duitse columniste Julia na de show. Mulier wordt momenteel wereldwijd door modejournalisten en klanten de hemel in geprezen.

Mulier brengt net als Alaïa een hommage aan het vrouwenlichaam als sculptuur en geeft er met stevige stretchstoffen en brede tailleriemen nog wat extra vorm aan – maar altijd staat de klant centraal. Die voelt zich geliefd en gesterkt. Onze rondingen worden prachtig geaccentueerd door de stoffen, die gebreid, gelakt, geplooid, geperforeerd of schuin gesneden zijn

Alaïa, die beeldhouwkunst studeerde en tegelijkertijd een opleiding tot kleermaker volgde, genoot ervan om perfecte kleding te maken voor alle vrouwen om hem heen – die hem vaak overal achterna reisden. Dat Pieter Mulier, die architectuur studeerde en bij Simons vooral intellectueel en conceptueel bezig was, nu ook meer vanuit zijn hart en onderbuik ontwerpt, zo lijkt het althans, is een aangename verrassing. Waarschijnlijk is het gewoon een kwestie pure vakbekwaamheid, het beste handwerk (samen met het oude team van Alaïa) en het nodige respect voor zijn voorganger. Iets waaraan het bij andere ontwerpers helaas nog wel eens ontbreekt. Overigens was Raf Simons, net als andere bekende ontwerpers, waaronder Matthew Williamson en Valentino-ontwerper Pierpaolo Piccioli, een van de vele beroemde gasten bij de show op zondag. Voor de show liet hij modejournalist Suzy Menkes weten: ‘Het is gek, ik ben nog opgetogener dan bij mijn eigen presentaties. Ik hoop alleen dat het weer meezit en het niet gaat regenen.’ De show vond buiten plaats, in de Rue de Moussy, een kleine straat in de Marais waar Alaïa woonde en werkte. Het weer zat mee.

Dikke klinknagels op mesh-jurken en strakke capuchons zijn – samen met de roodlakleren rijgjurk– de meest gewaagde stukken van de collectie. De rest gaan we in Parijs, Londen, Berlijn en zelfs München zien. En dan vooral de jeansoutfits en zwarte pakken aan het begin van de show. Maar ook de nieuwe gebreide stretchpakken en bovengenoemde mesh-jurken met opstaande kragen en ingebouwde borstbescherming. Alleen de schoenen blijven, al zijn ze nog zo plat – jammer maar helaas – oncomfortabel. Maar daar stond Alaïa toch al nooit om bekend.